Oepss... loop een beetje achter, dus even een inhaalslag!

DINSDAG 25 OKTOBER:

Vandaag was de eerste dag van mijn mama in Oeganda en de wekker ging dan ook om half 8. Voor mij was dat uitslapen, want normaal gaat de wekker om 7 uur... was best even lekker!

Ik een dagje niet in de klas bij de kids, omdat ik graag mama zelf wilde laten zien waar we zitten en hoe alles hier een beetje gaat, in het naar mijn ogen fantastische Oeganda...

Rond half 10 arriveerde Ritah en na een kort kennismakingsgesprekje tussen haar en mijn moeder moesten de helmen gepakt worden en 'sprongen' we op de boda boda (leuk weetje; boda betekent zadel in het Lugandees) en de matatu om naar Kampala te gaan. Ineens herinnerde ik mij weer hoe spannend en chaos ik het de eerste keer vond (inmiddels alweer 3 weken geleden... wat vliegt de tijd!) en hoe vanzelfsprekend het nu eigenlijk allemaal al is geworden... Voel mij al helemaal thuis hier! Ookal is de boda boda nog steeds niet mijn beste vriend en denk ik dat het ook lastig wordt om die band nog op te bouwen...

Na 1.5 uur openbaar vervoer aangekomen in Kampala. Nu het volgende obstakel... een enorme drukke weg oversteken! Na 15 minuten wachten toch maar, met gevaar voor eigen leven, ons een soort van voor de auto's, vrachtwagens, fietsen, matatu's en boda boda's gegooid! Zelfs oversteken is hier een hele belevenis...

Na de officiële dingen zoals, een simkaart kopen en geld halen, verliet Ritah ons weer en gingen wij lekker lunchen bij het beste lunchrestaurant van Oeganda, Javas! Allebei een lekkere halve liter verse jus d'orange en een tonijnsandwich! We hadden het allemaal makkelijk kunnen delen, maar ach... we zijn hier maar 1 keer samen en we moeten er dus een feestje van maken! Het was echt verukkelijk!

Na het eten moesten wij zelf de weg weer terugvinden met de matatu en de boda boda... das ook best wel even een dingetje! Eerst een stuk met de matatu, dan overstappen op een andere matatu. Op die plek waar je over moet stappen, staan echt 50 matatu's kris kras door elkaar en je denkt echt dat er geen enkele logica in zit, maar als je dan tegen iemand zegt dat je naar Namugongo moet, kunnrn ze je precies aanwijzen welke matatu je moet hebben. Dus gelukkig zaten wij ook weer veilig en wel in de goede matatu. Naast ons kwam een troste jonge moeder zitten met haar kleine baby'tje die heerlijk vredig lag te slapen gewikkeld in allerlei dikke doeken... terwijl bij ons het zweet over ons hele lichaam liep!

Gelukkig vonden we in een keer de weg terug en was het om 6 uur tijd om Asnas (de keukenkoningin) te helpen met het serveren van het diner voor de 600 kids op het project. Posho met beans en soup stond er vanavond wederom op het menu. Jaap en ik gingen opscheppen en mama ging de bordjes aangeven aan de kids. Tegen alle kids werd er "eetsmakelijk" gezegd en ze moesten er allemaal om lachen.. ze hadden er nog nooit van gehoord! Wanneer mama nu (dagen later) over het project loopt, wordt er continue "eetsmakelijk" tegen haar gezegd.. super leuk!

Na het eten was er voor de primary school "de feestkerk". Lekker zingen en lekker dansen... heel leuk om naar de kids te kijken en natuurlijk zelf ook een dansje met hen mee te wagen! Wat kunnen die kids dansen zeg... ik denk echt dat zij dansend hun moeder uitgekomen zijn! Na afloop van een liedje besloot mama te gaan fluiten op haar vingers... de kids vonden het fantastisch en probeerden het ook, maar tot nu toe met niet zoveel resultaat.

Na "de feestkerk" lekker eten, douchen en naar bed!

VRIJDAG 28 OKTOBER:

Vandaag wederom een dagje geen klas, want vandaag stond het verhuizen van de baby's en peuters van Nafasi Welfare Home naar hun nieuwe huis op het programma. Ook zij komen op het Children Welfare Mission project.

Om half 9 werden wij opgehaald door Moses en vertrokken we naar de oude Nafasi om vervolgens met baby's en peuters weer terug te keren.

Rond half 10 daar aangekomen, kregen we direct kinderen op schoot geworpen en de laatste dingen werden ingepakt door de caregivers! De auto met de kleinste kids en de vrachtwagen met de inboedel was al vroeg op de ochtend richting het nieuwe huis gegaan, dus wij kregen de iets grotere baby's en de 2 peuters mee.

Na wat rondjes te hebben gelopen, wat boekjes te hebben gelezen met de kids en wat knuffels te hebben gegeven... Rond half 11 weer in de auto, maar dit keer met allemaal kleine zenuwachtige kids op schoot. De meesten hebben nog nooit in een auto gezeten en wisten echt niet wat hen te wachten stond. Ik had de peuterpuberende jongeman op schoot. Heel even een beetje huilen, vol spanning naar buiten kijken en daarna lagen ze allemaal vredig schaapjes te tellen op schoot.

Na ongeveer een uurtje rijden met de kids aangekomen bij hun nieuwe huis, ookal kunnen ze hopelijk snel weer terug naar hun familie! Na aankomst de kids in hun bedje gelegd (die stonden allemaal al opgemaakt op hen te wachten) en kon voor ons het schoonmaken en inrichten beginnen. Kasten, banken, kinderstoelen, tafels, stoelen, speelgoed... kortom het hele interieur hebben we in onze handen gehad.

Oegandezen kunnen niet altijd even logisch nadenken. Zo hadden zij bijvoorbeeld de boks voor de kids bij een raam gezet waardoor er de hele dag de volle zon inschijnt... niet zo handig dus! Hadden wij hem verplaatst en komen we een halfuurtje later weer terug, staat die boks weer in de volle zon! Maarja... zij moeten erin werken en het moet voor hen "logisch" zijn, dus we moeten natuurlijk wel met hen meegaan.

Nadat we even thuis geluncht hadden weer terug naar Nafasi gegaan om de kids eten te geven, te knuffelen, te wassen, schone kleren aan te trekken en weer lekker in hun bedje te leggen. Wat zijn de 2 peuters toch héérlijke mannetjes (eigenlijk allemaal hoor)... die wil je echt gewoon meenemen naar huis en je kan je echt niet voorstellen dat niemand hen "wil" hebben! Het enige wat zij eigenlijk zouden moeten doen op deze leeftijd, is zich laten knuffelen, maar dat is er voor hen niet bij. Echt zielig wat al deze kids al allemaal hebben meegemaakt in hun jonge leventje! Als ik eraan denk, krijg ik een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen...... Het zijn allemaal "kleine strijders" (liedje van Babette van Veen). Dit liedje vond ik voordat ik hiernaartoe ging al super mooi, maar heeft na dit hele avontuur nog veel meer betekenis gekregen.

Nadat alle kids weer lekker op bed lagen te slapen, gingen wij ook moe, maar zeer voldaan op naar huis.

Na 4 weken samen in een huis te hebben gewoond en veel met elkaar gedeeld te hebben, ging (Monkey van het eerste uur) Monique vandaag naar huis. Heel jammer... want het is bijzonder hoe je in zo'n korte tijd zo'n goede band met elkaar kan krijgen zonder dat je elkaar voor dit grote avontuur kende. Goede reis en tot snel, lieve Monique!

's Avonds lekker rustig aangedaan en optijd naar bed gegaan.

ZATERDAG 29 OKTOBER:

Yess... vandaag hadden we, na weer een weekje hard werken, lekker weekend!

's Morgens werden Sharon, Emmy, Mirjam en Jaap opgehaald door een taxi voor een weekendje Jinja. Wij (Peter en Marianne, Anouk, mama en ik) bleven achter en moesten onszelf gaan vermaken... Dus op naar de craftmarket! Voor mij was het de derde keer en ik zou dus de weg wel moeten weten.. we kwamen ook echt een heel eind (zelfs met mijn richtingsgevoel)!

Tussendoor nog even gestopt bij Javas voor een overheerlijke verse jus d'orange en een tonijnsandwich. Daar zaten we bij een Oegandees aan tafel die voor zaken een aantal keren naar Nederland geweest was en hem was opgevallen dat wij in Nederland allemaal rijk zijn... stiekem wist ik natuurlijk wel dat zij zo denken over ons, maar elke keer dat je het hoort is het toch een beetje raar... want in hun ogen zijn wij het natuurlijk ook, maar wij weten wel beter! Maar om hen dat uit te leggen, is een soort van onmogelijk!

Na de heerlijke lunch doorgegaan naar de craftmarket met de matatu... beetje teveel betaald, want het was maar een heel klein stukje! We hebben 1500 Ugandese Shillings betaald... dat is omgerekend €0,38 cent.. ongeveer niks dus, maar voor hen een hoop geld! Dat gunnen we hen dus maar ook!

Eenmaal op de craftmarket hoor je direct om je heen "welcome my sister, have a look inside!", "welcome my friend, come to have a look inside!"... dan ben ik eigenlijk direct een soort van genezen er er klaar mee! Maar toch wil je natuurlijk wat spulletjes kijken en kopen, dus neem je het toch maar voor lief! En als je dan in een winkeltje ben en je laat je oog maar ergens opvallen, springen ze op en halen ze hun hele winkel voor je overhoop... best echt heel irritant!

Eind van de middag teruggegaan en daar hebben we een hele tijd over gedaan... heeeeeeeeel veel file! Onderweg nog even gestopt voor de boodschappen en om wat geld te pinnen... het geld gaat helaas harder dan ik dacht! In de supermarkt ook linialen, puntenslijpers en gummen gekocht voor in de klas. Ik had de juf gezegd dat ik voor op elke tafel een tonnetje zou maken met een liniaal, puntenslijper en een gum erin. Dit omdat de kids soms een halfuir zitten te wachten op een gum of zo.

Kampala is eigenlijk best een vieze gore stinkstad... het ziet er zwart van de smok! Maar ach... het is en blijft Afrika! Dat is juist ook wel weer de charme van de grote stad.

Vanaf de supermarkt in een matatu gegaan en toen we eigenlijk uit moesten stappen, en verder moesten gaan op de boda boda, zei de chauffeur dat hij wel verder kon rijden naar het project... Hij gooide de mensen die er ook inzaten eruit, een goede prijsafspraak gemaakt (dachten we) en het was voor ons super fijn, want dan hoefde we niet met boodschappen voor een huishouden met 9 volwassenen op de boda boda. Eenmaal aangekomen bij het project had de helft van ons gepast geld gegeven en een aantal moesten wisselgeld terugkrijgen, maar dat kregen ze niet... met een heel opstootje tot gevolg! Allerlei Oegandezen van het project kwamen zich er ook mee bemoeien en uiteindelijk stapte ze allebei in en reden ze weg, terwijl wij verbolgen achterbleven!

Aan het eind van de middag lekker een tijdje creatief bezig geweest voor de tonnetjes in de klas... Pringle bussen doorgezaagd met een mes, beplakt met papier en zelfklevende plastic folie en de linialen, gummen en puntenslijpers erin! Ik ben benieuwd hoelang ze meegaan... ik hoop in ieder geval totdat ik wegben!

's Avonds lekker met een colaatje en wat chipjes op de veranda gezeten en lekker gekletst!

ZONDAG 30 OKTOBER:

Vanmorgen ging de wekker, jawel op onze vrije zondag, wederom om 7 uur om vervolgens om 8 uur in de kerk te zitten! Vandaag was er een soort "feestkerk" voor P7 (staat gelijk bij ons aan groep 8; schoolverlaters). Zij zouden gaan beginnen aan hun examens en om hen kracht in te stralen, werd deze kerkdienst aan hen gewijd... ze zongen, dansten, beden en alle kinderen kregen een bijbel uit de handen van Matthijs Piet en zijn vrouw (Nederlandse opstichters van dit project). Ik ben nu al een aantal keren in de kerk geweest hier en vind het toch echt iedere keer weer indrukwekkend hoe de kids zoveel hoop en goeds kunnen halen uit het geloof. Ze hebben (bijna) allemaal een rottige periode gehad en zijn beide ouders verloren... sommigen door ziekte, maar sommige kinderen hebben ook hun ouders vermoord zien worden... Hoe erg is dat?! Dat zou ik mij gewoon niet eens voor kunnen stellen... en als ik er over nadenk, word ik echt helemaal niet goed!

Na de kerk even naar huis gegaan en even lekker niks gedaan... heb ik ook echt weleens behoefte aan hier met alle drukte om je heen en alle indrukken die je opdoet en zoals hierboven ook al gezegd; de verhalen van de kinderen! Daar heb je echt even de tijd en ruimte voor nodig om dat te verwerken...

Na de lunch vol goede moed lekker even een middagje baby's geknuffeld en met peuters gespeeld bij Nafasi. Wat zijn het toch een schatjes allemaal! Het liefst zou ik ze allemaal meenemen naar huis, maar helaas los je daar niet alle problemen mee op... Het enige wat wij kunnen doen is hen, de tijd dat wij er zijn, een hoop knuffels geven en goed voor hen zorgen en hen daarmee laten merken dat zij er ook echt toe doen in deze wereld... de fantastische kleine strijders!

Tijdens eettijd voor de kids waren er een heleboel kids van de primary school en een aantal grote gasten van de secundary school om te helpen. Vooral die grote gasten met die kleine baby'tjes was echt heel aandoenlijk om te zien... wat een liefde hebben die pubers in zich! De baby's hun flesje geven, even lekker knuffelen, rondjes lopen door de gangen en de kids in bed stoppen! De kids van de primary school konden zich vooral zelf even lekker kind voelen (ze moeten heel snel volwassen worden hier) met de duplo en de knuffelbeesten... hele torens werden er gebouwd en de ballen vlogen om je oren!

Aan het eind van de middag gingen we weer naar huis en lekker even relaxen! Wat ik trouwens ook wel een beetje bizar vind, is dat het huis waarin we met z'n allen wonen zo snel als thuis benoemd en ook nog eens zelfs een beetje als thuis voelt! Wat ga ik het hier toch missen als ik straks weer naar huis moet... ik was niet van plan om te huilen bij vertrek, maar ik ben toch wel bang dat het een soort van onvermijdelijk is!

Tijdens het avondeten (hele pittigs currysaus met mijn favoriet...not...; rijst) kwamen de huisgenootjes van Jinja thuis met fantastische verhalen... achteraf had ik misschien toch wel meegewild. Maar ja, we kunnen niet alles en ik heb op deze manier ook een lekker weekend gehad!

Lekker nog een tijdje met elkaar zitten kletsen en een beetje bijtijds naar bed, want morgen worden we weer om 8 uur verwacht in de kerk voor de weekopening... (als ik heel stiekem heel eerlijk ben, is de kerk een van de weinige dingen die ik niet zal missen als ik straks weer naar huis moet).

Gewoon een dagje in Oeganda!

Zo.... vandaag is wel weer even een blogje waard!

Vanmorgen ging om 7 uur de wekker, want wij werden om 8 uur in de kerk verwacht voor de weekopening... prima, maar best wel een beetje vroeg! Vanmorgen was voor mij de vierde keer in de kerk en het blijft iedere keer weer indrukwekkend! Wat bijzonder hoeveel hoop deze mensen en vooral ook de kinderen uit het geloof halen!

Na de kerkdienst op naar de klas! De juf wordt steeds opener naar mij en de kinderen gaan mij ook steeds meer zien als "teacher" en ze komen met steeds meer vragen en opmerkingen naar mij toe... super leuk en fijn om te merken! In de ochtend beetje nagekeken en rondjes gelopen om de kinderen te helpen en te stimuleren om aan het werk te blijven, want dat vinden sommigen nog wel erg lastig! Wat de kids ook heel leuk vinden is een complimentje in hun schrift als zij hun werk hebben gedaan... "Goed gedaan" met voor de jongens een smiley erbij en voor de meisjes een bloemetje! Voor mij een kleine moeite, maar voor de kis iets groots... want een compliment krijgen zij hier eigenlijk bijna nooit.

Rond 1 uur was het lunchpauze en wij (Sharon, Emmy, Monique, Mirjam, Jaap en ik) hadden op het project bij het winkeltje Rolex (een soort wrap met een omelet, tomaat en ui) besteld... een echt Oegandees gerecht en ook nog eens super lekker!

Om kwart voor 2 ging de bel weer en ik had met de juf afgesproken dat ik voor zou lezen uit Jip en Janneke (wel in het Engels natuurlijk) en de kids een Takkie dropje zou laten proeven... zo gezegd, zo gedaan! Het verhaaltje ging over het pasgeboren neefje van Janneke die volgens Jip op een varken lijkt... de kids vonden het hilarisch! Na het verhaaltje de kids het dropje gegeven en toen was het smullen! Ze vonden het smaken naar medicijnen... naar hoestdrank bleek toen ik verder ging vragen! De rest van de middag weer wat nagekeken en de kids geholpen... behalve met Luganda... daar snap ik als Nederlander natuurlijk helemaal niks van! Lijkt wel een fantasie taal... Maar wel leuk om te horen!

Na schooltijd de kinderen nog even geholpen met hun huiswerk buiten op een stenen randje op het schoolplein. Ik verbaasde mij echt hoe weinig de kinderen eigenlijk echt weten.. ze schrijven alles over van het bord en er worden allemaal standaard zinnen in geprogrammeerd, maar wanneer je door gaat vragen of de vraag op een andere manier aan hen stelt, snappen ze er helemaal niks van! Ik dacht eerst dat ze aan het dollen waren met mij, maar helaas bleek dat niet de waarheid te zijn! Ik moest ongeveer alles voor hen spellen en hen helpen met het zoeken naar de antwoorden!

Vervolgens heb ik nog even met wat kids buiten gespeeld; wat klapspelletjes gedaan etc. En zou ik om 6 uur worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan om mama daar op te halen! De rest zou om half 6 worden opgehaald door een andere taxi om naar de bioscoop te gaan in de stad! Rond half 6 kwam "mijn" taxichauffeur Moses naar mij toe en stelde mij teleur dat ik niet meekon naar het vliegveld, want er was geen plek meer! Dat was echt wel even een baalmomentje! Maar geluk bij een ongeluk... nu kon ik wel mee naar de bioscoop (wat ik heeeeel graag wilde hier! Gewoon om te kijken hoe het hier allemaal in zijn werk gaat).

Bij de bioscoop aangekomen, stond mij weer een teleurstelling te wachten... de zaal was uitverkocht! De andere meiden hadden wel al tickets gekocht, maar omdat ik niet mee zou gaan, was er geen ticket voor mij en kon ik dus niet mee... Toen gingen de radertjes in mijn hoofd draaien en besloot ik dan maar alleen naar een andere film (Trolls) te gaan! Nadat we allemaal wat lekkers hadden gekocht, gingen we naar boven en ging de rest alvast naar de zaal en moest ik nog een halfuurtje wachten! Nog even een cappuccino gehaald en het wachten kon beginnen! Ineens kwam Sharon uit de zaal en zei dat er 1 van de andere meiden uit het andere huis ziek was en dis niet meegekomen was naar de bioscoop! Ik had dus super geluk en kon alsnog maar de film... WAT EEN BIJZONDERE FILM! Heel heftig, maar o zo mooi! In maart 2017 komt hij pas in Nederland in de bioscoop uitecht iedereen moet hem gaan kijken! Je ziet er echt het leven van hier... de film heet trouwens "Queen of Katwe" en gaat over een jong meisje, uit een van de krottenwijken in Oeganda, die de schaakkoningin van Afrika wordt.

Rond 22 uur was de film afgelopen en werden wij weer opgehaald en naar huis gebracht.

Daarna begonnen de gezonde en blije spanningen op te spelen, want mijn mama zou deze avond komen! En om 00.30 uur was het dan eindelijk zover! Na 2.5 week een dikke knuffel geven aan mijn lieve mama! Ook nog een gedicht en een lekkere zak kruidnoten gekregen van Sinterklaas (mijn lieve vriendje Mark). Even met z'n allen gezellig nog wat gedronken en mijn mama het huis laten zien en hup naar bed!

De safari! @KidepoNationalParkUganda

VRIJDAG 14 OKTOBER:
Gisteravond lekker uiteten geweest bij een Bistro in Kampala met een hele groep vrijwilligers en daarna werden we door Charlie de taxichauffeur naar een ander huis gebracht om te slapen (ICU Guesthouse). Dit omdat wij daar vanmorgen om 6 uur zouden worden opgehaald en om vanuit "ons huis" in Namugongo om 6 uur in de binnenstad van Kampala te komen, is echt niet te doen! Echter toen wij daar gisteravond aankwamen, wist niemand van onze komst af.... beetje jammer! Na wat telefoontjes heen en weer met de Nederlandse coördinator van Doingoood, kregen wij uiteindelijk toch een slaapplek toegewezen, maar onze bedden moesten nog wel in orde gemaakt worden! Toen we onze slaapkamer naar binnen mochten, kregen we een soort cultuurshock...... 7 stapelbedden in een ruimte waar dat precies, maar dan ook echt precies paste. Ik sliep samen met Monique in een stapelbed... zij beneden en ik boven! Dat is trouwens ook nog een heel avontuur... een stapelbed in klimmen waar een klamboe strak omheen getrokken is! Gelukkig heb ik er 's nachts niet uit gehoeven om naar het toilet te gaan!

De wekker ging om 05.15 (dat is 04.15 in Nederland). Snel mijzelf toonbaar gemaakt, ontbeten (bananenpannenkoeken met suiker (dat was ook best een minder prettig dingetje op je nuchtigere maag zó vroeg op de dag) en een theetje), tandengepoetst en we stonden precies om 6 uur buiten..... na wachten, wachten, wachten, kwam om 6.30 Paul (onze driver voor komende 4 dagen) aangereden. Ze zeggen hier: Muzungu's have the watch, we have the time... dat zegt dus al genoeg 9ver hoe alles hier gaat! Snel spullen ingeladen en op weg gegaan naar Kidepo National Park! De rit zou namelijk 10 uur gaan duren.. best lang dus!

Om Kampala uit te komen was echt chaos... file file en nog eens file! Na anderhalf uur vertraging al opgelopen te hebben, ging alles plots weer rijden en kon de echte reis gaan beginnen! Koe hier, geit daar.... boda boda hier, matatu daar.... vrouwen met emmers op hun hoofd hier en kleine kinderen "Muzungu" roepend daar! Zo was het hoe het ongeveer 10 uur is gegaan..... voor de lunch stopten we in een of ander vaag stadje, maar een lunch hadden ze niet, dus snel even een versgeplukt banaantje gegeten, wat te drinken gehaald en hup weer de auto in! Tijdens de reis werd de omgeving steeds mooier en de lucht werd merkbaar schoner... niet meer al dat smok vanuit de grote stad! Er kwamen bergen in zicht en het leek wel alsof de mensen ook steeds donkerder werden...

Onderweg hadden we met z'n alle aardig wat lege drinkflesjes verzameld... (het is ongeveer 30 graden, dus goed drinken is een must!). Paul zei dat wij de lege flesjes wel uit het raam mochten gooien als wij kinderen langs de weg zagen. Dit omdat zij de lege flesjes gebruiken om water mee te nemen naar school of om de koeien of geiten te melken. Dus zo gezegd, zo gedaan.... alle lege flesjes gingen het raam uit bij het zien van de kids! Blij dat de kids ermee waren... super leuk, maar tegelijkertijd ook wel bizar om te zien hoe blij ze zijn met een leeg flesje!

Rond 18.00 kwamen we aan bij Buffalo Basecamp Bungalows (ongeveer een halfuurtje rijden vanaf de ingang van het park)... ziet er best leuk uit en er zijn verschillende kamers door ons ingenomen! Ik slaap samen met Emmy, Monique en Sharon op een kamer... na de kamerindeling even de planning voor komende dagen gehoord van Paul, even douchen (oeps.... een ijskoude douche), bij het kampvuur zitten, inmiddels hadden we ook wel echt trek gekregen en om 19.30 uur konden we eten! Wat hadden ze lekker voor ons gekookt... en lekker bordje met wat rijst (hier in Oeganda is het echt veel beter te eten dan in Nederland), gewokte groenten en een soort biefstukstukjes.

Na het eten waren we eigenlijk allemaal best wel moe van vandaag en we gingen rond 21.00 uur richting bed.... nog even lekker liggen keten (het voelt echt als een schoolkamp van vroeger... super tof echt) en rond 22.00 uur lekker gaan slapen! Morgenochtend om 05.15 weer fris en fruitig op!

ZATERDAG 15 OKTOBER:
Om 5.15 uur ging de wekker... daar stonden we dan in het pikkedonkere Oeganda op 10 uur rijden van ons "eigen" huis in Namugongo! Er was geen stroom (dus ook geen licht) en geen warm water... wat zijn wij toch eigenlijk verwend als westerlingen! Af en toe voelt dat best een beetje genant! Snel mijzelf een beetje toonbaar gemaakt en om 6 uur zaten we aan het ontbijt (nog steeds in het pikkedonker!)... een stukje brood met een gebakken eitje, smaakte prima!

Om 6.30 uur gingen we rijdennaar Kidepo National Park (het safaripark). Het was ongeveer een halfuurtje rijden! Omdat het de toegangsweg naar Zuid Soedan is, en je daar op dit moment liever niet wilt zijn vanwege de oorlog, stonden er veel bewakers strak in tenue langs de weg.

Bij de ingang van het park moesten we allemaal in een boekje onze naam, handtekening etc. invullen zodat zij wisten wie er in het park zijn en we moesten tekenen omdat het park ingaan op eigen risico is... best logisch! Je weet maar nooit wat er gebeurd in zo'n park met allemaal wilde dieren.... best een iniminie beetje spannend! Nadat de administratiewinkel geregeld was, mochten we doorrijden en gingen we onze ranger ophalen bij het Base Camp! De ranger heette Philip en deed dit werk al 16 jaar... we konden ons dus best veilig voelen bij hem!

Wat een overweldigende en ongerepte natuur... was er gewoon even een beetje stil van! Wat bijzonder dat ik op die plek mocht zijn!

Daar gingen we op onze ochtendsafari (zou ongeveer 3 uur duren). We mochten allemaal om de beurt op het dak zitten twee aan twee (twee voor en twee achter)... dat was echt gaaf! ... op zoek naar de wilde dieren! En nummer één van de Big Five zagen wij al heel snel, de buffel.... en niet maar eentje, maar een hele grote kudde! Daarna nog apen in bomen gezien, allerlei verschillende soorten hertachtigen, een hele boel soorten vogels, Pumba's en ga zo maar door.... de bijzondere vond ik de zebra's die heel dicht bij de auto waren... we konden er zelfs selfies mee maken! Ook de giraffen vond ik bijzonder... zijn gewoon hele gratieuze beesten, maar helaas stonden ze best ver weg! Ook waren er een heleboel eenlinge buffels... zij worden de losers genoemd. Dit omdat zij, voor wat voor reden dan ook, verstoten zijn door de rest van de kudde. Zij blijven de rest van hun leven een loser en alleen... best een beetje zielig!

Nu hadden we een lunchpauze van 5 uur.... duurde echt heeeeeel erg lang! En de packed lunch die we meegekregen hadden, was ook niet erg denderend. Maar ach... we zijn in Afrika! Beetje chillen in de schaduw, beetje kletsen en wat rondjes lopen! Ook alle dieren kwamen daar drinken halen. Ze hadden daar voor de dieren een drinkplaats gemaakt... buffels, allerlei hertsoortigen, pumba's, zebra's etc. Samen met wat anderen gingen we een rondje lopen, over dat stuk park waar wij moesten wachten tot de middagsafari. We kwamen bij een gebouwtje met een hele grote groep higschoolstudenten... achter het schuurtje werd een geit geslacht en op het vuur gegooid! Wederom wilde ik dit echt niet zien en bleef ik aan de andere kant met Anouk samen... allebei voelde wij ons heel ongemakkelijk... de studenten keken ons aan, spraken in hun eigen taal en gingen vervolgens heel hard lachen! Het moest wel over ons gaan.... maar ja.... lekker laten lachen!

Rond 4 uur gingen we op de middagsafari en ik hoopte heel erg (wij allemaal trouwens) op het zien van de olifanten! We begonnen weer met het zien van de zoveelste buffels en hertachtigen.... totdat we op een gegeven moment boven op een berg reden en wij dachten dat de ranger ons een beetje zat te plagen omdat we nog steeds geen olifanten gezien hadden, bleken ze onderaan die berg te staan! Mijn hart maakte echt een sprongetje toen ik ze in de verre verte zag staan! WAT GAAF!!! Het was best nog een stukje rijden om dichtbij hen te komen... wij waren allemaal heel uitbundig en blij dat we zooo dichtbij ze konden komen, maar er was een olifant die daar iets anders overdacht.... hij spreidde zijn oren, begon ermee te klapperen, te tetteren uit zijn slurf en besloot toen maar om naar ons toe te rennen! En niet één keer, maar gewoon 5 keer of zo! En we moesten blijven staan... want als wij achteruit zouden rijden, zouden we laten zien dat we bang zijn en dan zou hij helemaal achter ons aankomen en hard gas geven was ook geen optie vanwege de slechte weg! Af en toe even grommen met de motor was het enigste wat wij konden doen! Poeehhh... wat was dat spannend! Ik poepte echt bijna in mijn broek... man man man! Al helemaal omdat ik op t internet weleens filmpjes heb gezien dat olifanten gewoon je auto ondersteboven gooien en vervolgens erbovenop gaan zitten! Nou, dan ben je echt helemaal nergens meer! Ik voelde de bui al hangen... Zover kwam het gelukkig niet en na ongeveer 20 minuten zijn we met alleen wat schrik, wat extra edrenaline en wat zwetende oksels vrijgekomen!

Na de olifantenparade zijn we rustig teruggegaan naar onz tijdelijk onderkomen, want het werd al donker en we zagen daardoor toch niks meer!

Aangekomen thuis even lekker gestruggled onder de koude douche, hapje gegeten en lekker naar bed gegaan!

Het was een fantastische dag en heb super veel zin in morgen!

ZONDAG 16 OKTOBER:
De 3e dag van de safari is weer lekker vroeg begonnen, namelijk om 5.15... pff! Wat heb ik rot geslapen... heel warm en veel dromen! Denk over een leeuw die ons aan zou vallen tijdens de wandelsafari... om 6 uur ontbijten en om 6.30 in de auto naar het safaripark! Dit maal voor een wandelsafari tussen de wilde dieren..... dit vind ik dus echt wel heel erg spannend! Tijdens het ontbijt ook geen hap door mijn keel gekregen!

Rond 7 uur aangekomen in het park en toen weer onze ranger opgehaald... wederom Philip! Echt een toffe gast! Ik zat echt met zweet handjes en pijn in mijn buik in de auto... ik vond het echt heel erg spannend! Paul dropte ons bij een punt in het park en vanaf daar zouden we over de vlaktes teruglopen naar het Base Camp! Wanneer we door het hoge gras liepen, moesten we allemaal in een rijtje achter elkaar lopen en op de open vlaktes mochten we gewoon lekker naast elkaar lopen en zo!

Al heel snel zagen we in de verte een kudde giraffen! We gingen proberen er dichterbij te komen en dat lukte.... YESS!!! We stonden denk ik op ongeveer 10 meter afstand op een hele kudde giraffen... echt onbeschrijfelijk hoe gaaf dat is!!!!!!! Zij staarden naar ons en wij keken vol verwondering naar hen! Wat bijzonder.... zelfs in de dierentuin kom je niet zo dichtbij! Na heeeeel veel foto's geschoten te hebben en zo zijn we maar weer verder gegaan...

Verder een groep zebra's gezien, buffels, veel hertachtigen beesten en gelukkig dit keer geen agressieve olifant en ook (voelde best een beetje als een opluchting) geen leeuw gezien.

Rond 11 uur kwamen we weer aan bij het Basecamp en zijn we met de auto weer teruggereden naar onze tijdelijke 'hut'.

Na de lunch (een bord pasta) werd ons een keuze voorgelegd... we mochten kiezen voor nog een gamedrive door het safaripark, een villagewalk of een hiking. Ik koos samen met Nikki, Sharon en Emmy voor de villagewalk. Dat zou rond 4 uur gaan gebeuren.

Tussentijds even gedoucht en een schoonheidsslaapje gedaan... dat vroeg opstaan en die vele indrukken hakken er nu toch wel echt een beetje in!

Om 4 uur kwam Samuel (onze gids voor de villagewalk) naar ons toe en kon het beginnen.... De eerste paar honderd meter dachten we echt: Wat gaan wij nou weer doen... we hebben echt verkeerd gekozen etc. Maar toen we bij het dorpje aankwamen dat we mochten bezoeken, viel onze mond open van verbazing en we hadden direct een kudde kinderen, "Muzungu" roepend, om ons heen verzameld! Wat was het daar bijzonder.... wederom eigenlijk echt onbeschrijfelijk! Het leek wel een museum!!! Vrouwen aan het koken en voor hun huisjes kettingen aan het maken, kinderen in gescheurde kleren en heel bijzonder ruikend om ons heen en iedereen was zó aardig! Als je je ogen dichtdoet en je denkt aan een Afrikaans dorpje, zie je voor je wat wij gezien hebben.... We mochten ook bij mensen in huis kijken... ouders en kinderen slapen tussen de te gedrogen maïs en op een betonnen vloer zonder kussens of dekens... en wij maar zeuren dat we een beetje een rot kussen hebben in onze tijdelijke 'hut'. Ook mochten we bij mensen in huis even wat meel proberen te malen met een steen op de grond... Echt bizar dat die vrouwen dat hele dagen doen... die hebben echt de sportschool niet meer nodig! Ons gingen ze natuurlijk uitlachen, want wij als 'Muzungu's' kunnen dat natuurlijk helemaal niet, haha!

Rond 7 uur waren we weer terug op de Buffalo Basecamp en zou er een plaatselijke traditionele dansgroep voor ons en buurtgenoten komen optreden. We moesten nog even wachten tot de mensen van de gamedrive terugwaren en toen kon het feest beginnen... Lekker muziek en dansen... Natuurlijk konden wij niet blijven zitten en werden we bij het eerste nummer al van onze stoel getrokken! Het was een hele bijzondere manier van dansen en best lastig om in het ritme te komen en dat terwijl ik toch aardig wat gedanst heb! Al die mensen wilde een knuffel en zo, maar ze roken niet erg fris en waren helemaal bezweet van het wilde dansen in het benauwde weer! Voor ons was het dus ook tijd voor een lekkere koude douche en daarna tijd voor ons bedje. De wekker gaat morgen weer om 5.15 uur... wat vroeg hè?!

MAANDAG 17 OKTOBER:
Vandaag was de dag dat we afscheid moesten nemen van het rustige Karenga en weer de chaos gingen opzoeken in Kampala. Er stond ons opnieuw een rit van 10 uur te wachten waarvan ongeveer 4 uur over een dumptyroad (hobbelweg) en waarschijnlijk ook weer 2 uur file bij Kampala.

Toen ik 's morgens wakker werd, had ik erg last van mijn buik (darmen) en was ook voor mij het moment daar...... de diarree! Pff... en dat precies vandaag! Echt balen!

Onderweg heb ik het gelukkig binnen kunnen houden en we kwamen rond 6 uur weer terug bij ons 'huis'.. Dat voelde eigenlijk best wel echt heel fijn! De kinderen stonden bij het hek te springen, omdat wij weer terug waren! Ze dachten dat wij voorgoed weg waren gegaan... 1 van de meiden bij mij uit de klas vertelde dat ze bijna had gehuild in de klas, omdat ze dacht dat ik weg was gegaan! Hoe lief is dat?!

Snel wat noodles gemengd met water, opgegeten, gedoucht (YESS... We hadden weer een lekkere warme douche) en hup naar bed... Ik was zoooo moe en had buikpijn en hoofdpijn... dit was het eerste moment deze twee weken dat ik echt wel verlangde naar mijn lieve mensen thuis!

Even een update

Vandaag was mijn 8e volle dag in Oeganda en man man man, wat heb ik hier een FANTASTISCHE tijd!!

Vandaag voor de 4e dag in de klas geweest en ook dat gaat gelukkig steeds meer wennen! De teacher gaat steeds meer praten tegen mij en de kinderen gaan mij een beetje meer respecteren en zien alsof ik er echt bij hoor en ook hun teacher ben..

Alleen het onderwijs zelf en de planning eromheen is echt een soort onoplosbaar raadsel.... ze beginnen om 8.20 en hebben ergens tussen 10.30 en 10.45 een halfuurttje pauze... dan hebben ze weer vanaf ongeveer 11 uur tot half 1 school... dan weer pauze tot 13.45 uur en dan weer school tot 16.00 uur! Maar dit is echt elke dag anders... de teachers bepalen zelf een beetje de tijd en wanneer ze klaar zijn met de les sturen ze de kinderen gewoon een halfuur eerder met pauze of naar huis!

Vandaag was een goed voorbeeld meegemaakt van dat onoplosbare raadsel.... deze week hebben de kinderen toetsen!
Ze begonnen gewoon op tijd en hadden rond half 11 pauze... zelf even snel wat gaan drinken en toen we terugkwamen, waren alle leraren naar huis gegaan om de toetsen na te kijken en renden alle kinderen over het schoolplein en niemand wist wat we moesten doen (niemand had ons en/of de kids op dit voorbereid). Uiteindelijk maar met alle kids naar het grote speelveld gegaan en onszelf en de kids daar ongeveer 2 uurtjes vermaakt. Klapspelletjes gedaan, een soort zakdoekje leggen maar dan anders en nog wat dingetjes.... op een gegeven moment maar even naar huis gegaan om te lunchen (2 bammetjes met een gekookt eitje... lekker hoor!). Na de pauze, rond 13.45 uur, waren de teachers gewoon weer terug in het lokaal een deden zij net of er niks gebeurd was! Ben er zelf ook maar niet over begonnen... blijkbaar gaat dat gewoon zo in Afrika!

Na schooltijd lekker even uitgeblaast op de veranda en daarna HUP weer naar het grote speelveld om met de kids te spelen... bellen blazen, balletjes overgooien, voetballen en ga zo maar door! Wat de kids hier ook fantastisch vinden, is om het haar van de Muzungu's te vlechten! Het is echt te leuk om te zien hoe de kinderen genieten omdat wij (de Muzungu's) met de kids spelen en hun even de aandacht geven die zij zoooo erg verdienen!

Rond 18.00 uur naar de keuken gegaan om het diner voor de kinderen te verzorgen... bijna elke dag krijgen de kids hetzelfde te eten... posj en beans with soup! Een soort droge plakrijst met bruine bonen en een soort jus... het smaakt best oké! Aangekomen in de keuken, terwijl het diner eigenlijk al uitgeserveerd moest worden, bedacht het hoofd van de keuken (overigens echt een fantastische vrouw!!) dat er te weinig soup zou zijn en dat er nog soup bij gemaakt moest worden! 3 kwartier later dan het hoort, kregen de kinderen dan eindelijk hun eten! De kok schepte de posj op de borden en wij deden de beans en de soup erbij. Maar omdat de posj zo droog is, willen alle kinderen altijd extra soup hebben! Wat is dat hard werken zeg..... aan de rij kwam echt geen eind, maar dat is ook niet zo gek als je 600 kinderen te eten moet geven!

Na het uitserveren van de lunch weer naar huis gegaan waar ons al een lekkere maaltijd stond te wachten gekookt door Sharon en Emmy!

Nu lekker even op de bank hangen en een beetje op tijd richting mijn bedje! Want alle indrukken die je hier de hele dag opdoet, putten je best een beetje uit!

De evenaar, de kerk & de souvenirmarkt

ZATERDAG 8 OKTOBER:

Vandaag was de enige dag dat wij zouden kunnen uitslapen in twee weken tijd, maar helaas..... we (Sharon, Emmy, Monique en ik) hadden om 9 uur afgesproken met Moses (vaste taxichauffeur van het project) om naar de Oegandeze Equator (evenaar) te gaan! Voor Moses was het de 26e keer en dus was het voor hem echt boring.............. Maar daarom des te aardiger dat hij ons toch nog een keertje mee wilde nemen! De heenreis zou twee uur duren.. Genoeg tijd om weer lekker te bekijken wat er allemaal langs de weg gebeurd dus! Wederom waren dit weer onbeschrijvelijke indrukken!!!!!! Ik weet dat jullie graag met mij mee willen lezen en een beetje beleven wat ik beleef, maar dit kan ik jullie echt niet uitleggen...... Nóg een reden om dus ooit naar Oeganda te gaan! Het is hier werkelijk FANTASTISCH!!!!

Rond de klok van 11 uur stopte wij langs de weg en dat zou dan de evenaar zijn..... Er stond één soort kunstwerk met 'Uganda Equator' erop en over de weg was een grote gele lijn geverfd. Ook waren er wat souvenirwinkeltjes en een restaurantje. Het was wel grappig om een keer te zijn geweest, maar het stelde dus niet enorm veel voor!Omdat wij het zo enorm lief van Moses vonden dat hij ons voor de 26e keer naar de evenaar gereden had, namen wij hem mee uit lunchen in het restaurant op de evenaar. Het was een restaurant met allerlei dingen; van burgers met frietjes tot wraps en van salades tot pizza's. Moses nam het ervan en nam een lekkere chicken pizza. Toen even later de bestelling aankwam, schrok hij eerst van de grootte van zijn pizza en kreeg hij een pizzasnijder/-roller erbij... maar hij wist echt niet wat hij ermee aanmoest, dus heeft Sharon hem even een handje geholpen. Na zijn eerste hap sloegen de vlammen uit zijn mond van de pepers... van hem moesten wij ook even een hapje proeven... zo gezegd, zo gedaan... ook bij ons sloegen al snel de vlammen uit onze mond! We vonden het zielig voor hem en vroegen hem of hij dan misschien iets anders wilde bestellen, maar dat wilde hij echt niet. Moses is een groot filmliefhebber en laat ik nou net bij een bioscoop werken en best veel weten over de laatst uitgekomen films... ik heb hem een aantal films aangeraden om te kijken, dus ook ik heb mij vandaag nog een beetje nuttig kunnen maken!

Bij de evenaar nog in wat souvenirwinkeltjes gesnuffeld en daarna weer 2 uur in de auto naar "huis" gezeten. Raampje open en foto's maken... dat was vandaag onze 'taak'. Zo vaak mogelijk op het 'fotomaakknopje' drukken en dan zitten er altijd wel een aantal leuke bij... dat was onze tactiek! En het werkte.... we hebben een aantal hele mooie foto's gemaakt!

Eenmaal weer thuis aangekomen, ingesmeerd met zonnebrand (dat moet hier echt wel... anders verbrand je levend) en even lekker in het zonnetje gezeten. Maar even verderop waren de kinderen op het grasveldje lekker aan het spelen.. dus wij zijn naar ze toegegaan en hebben ook nog even lekker met hen gedold. Tot er op een zeker moment een van de koks van het project langskwam met een enorm kapmens en hij ons vroeg of wij wilde kijken hoe hij een koe ging onthoofden.......... De anderen zijn wel gegaan, maar dat is voor mij toch echt wel een brug te ver! Dus zij zijn met hem meegegaan en ik ben weer lekker gaan chillen bij ons op de veranda. Ongeveer een uurtje later kwamen de meiden terug met de meest gruwelijke verhalen en foto's (die ik ook echt niet hoef te zien... dat zou namelijk nooit meer van mijn netvlies verdwijnen). Alleen van de verhalen draaide mijn maag al een aantal rondjes en hoefde ik ook echt niet de pasta meer (met rundergehakt) die we de vorige dag alvast gemaakt hadden. Op een of andere manier voelde ik mij ook wel een beetje hypokriet...... in Nederland (en trouwens hier ook) wel vlees eten, maar niet willen weten waar het vlees vandaan komt! Dat voelde best een beetje raar.....

's Avonds is de Nederlandse coördinator vauit Doingoood, Inge nog even bij ons in het huis geweest om te kijken hoe het met ons gaat en wat dingetjes af te stemmen. Daarna nog even een blog geschreven en rond 11 uur was het dan ook echt tijd om naar bed te gaan!

ZONDAG 9 OKTOBER:

Vanmorgen ging de wekker om 6.45..... Dat omdat wij om 8 uur in de kerk op het project werden verwacht. Op 9 oktober is het in Oeganda een nationale feestdag... namelijk Bevrijdingsdag! Dus... zo verwacht, zo gedaan.... We hadden nog even een klein oponthoud... toen wij de voordeur uitwilde, zat familie kalkoen voor de deur... Dat was een minder groot feestje! Maaaaaar.... wij zaten netjes om 8 uur met z'n viertjes in de kerk. Wat een feestje maken ze ervan.... dansen, zingen en heel veel plezier, maar er hebben ook wel wat mensen/kinderen hun traantjes de vrije loop gelaten. Echt heeeeeeeeel bijzonder om te zien hoeveel voldoening deze mensen/kinderen uit het geloof halen!

Vandaag was ook de dag in de kerk dat de examenleerlingen van dit jaar werden gezegend met de goede wil van God. Ook dat was heel bijzonder om te zien en ook dit ging weer met een vrolijke melodie op de achtergrond, gezing en gedans. Op een gegeven moment stonden alle examenleerlingen op het podium en werd iedereen naar voren geroepen om de examenleerlingen met hun zegen te zegenen.... Dat was een heel bijzonder moment.... De leerlingen knielden op de grond en huilden en er waren veel emoties te zien!

Ten slotte ging Erik (de Oegandeze 'baas' van het project) nog een preek houden en het verhaal van David vertellen. De Oegandeze praten op een bijzondere manier Engels (heel erg binnensmonds) en wij moeten echt heel goed ons best doen om hen te kunnen volgen.

Voordat ik naar Oeganda vertrok was ik altijd een beetje sceptisch over de kerk, maar nu ik hier merk hoeveel de mensen hier uit het geloof halen, ben ik wel een beetje bijgetrokken! Voor heel veel mensen hier is het geloof het enige (of bijna het enige) dat zij hebben, dus is het voor hen heel belangrijk!

Na de indrukwekkende kerkdienst van vandaag zijn we met de boda boda en de matatu naar de souvenirmarkt op de Burundi Road geweest. We wisten niet precies de weg en wilde het laatste stukje nog met de boda boda gaan, want dan wisten we zeker dat we op de juiste plek van bestemming aan zouden komen... Toen we de boda boda chauffeurs vroegen om ons erheen te brengen, moesten zij onderling al lachen en later bleek waarom.... We waren er al om de hoek en hadden het dus makkelijk kunnen lopen, maar ach.... zo hadden zij weer een zakcentje!

Op de souvenirmarkt was het best leuk... Maar op een gegeven moment werden wel een beetje moe van de verkopers... iedereen die je maar van alles aan wilt smeren, ook terwijl je al iets bij hen gekocht hebt! Terwijl wij op de markt liepen, begon het keihard te regenen (ja ja, het is hier regenseizoen) en zijn wij naar de matatu gelopen om naar Javas Café te gaan om lekker wat te lunchen (we hadden namelijk ondertussen best trek gekregen)! Wat hebben ze daar een lekkere ijskoffie... echt heeeerlijk!!

Daarna weer terug naar huis gegaan en op de veranda geprobeerd net zo te dansen als de kids hier, maar dat is echt onmogelijk!! Wat een elastiekjes zijn dat!! Die worden gewoon dansend geboren.... dat kan niet anders! We hoorden ook muziek uit de kerk komen en gingen daar dus maar even een kijkje nemen. Wederom waren de kids daar lekker aan het dansen en werd er heel druk aangemoedigd!

Wij zouden 's avonds helpen met het opscheppen van het diner in de keuken, maar de kids hadden vanavond niet zoveel honger... Zij hadden namelijk als lunch de koe gegeten die gisteren geslacht was! Ik vind het nog steeds bizar als ik er zo over nadenk.......

Rond 8 uur weer naar huis gegaan, lekker gedoucht, wat gekletst met een lekkere bak thee... Samen met de anderen had ik het erover hoe bizar het eigenlijk is dat je elkaar 5 dagen geleden nog nooit had gezien en nu eigenlijk al zo'n goede band met elkaar heb en elkaar nu echt ook leert kennen... Echt super leuk!!

Vandaag was alweer mijn vijfde volle dag hier in het fantastische Oeganda.... aan de ene kant lijkt het net of ik hier al maanden zit, maar aan de andere kant lijkt het alsof ik gisteren pas ben aangekomen. Time flies when you're having fun.....

Nu is het bijna 11 uur en weer tijd om lekker naar bed te gaan... Morgen gaat het wekkertje weer om 7 uur en is het tijd voor mijn tweede dag in de klas. Ben benieuwd!

Dagje bij de baby's en de peuters

Vandaag samen met Sharon en Emmy (andere vrijwilligers) een dagje naar Nafasi Welfare Home in Kampala geweest. Hier worden (tijdelijk) kinderen van 0 tot 5 opgevangen in een 24-uurs opvang. Dit kan zijn omdat de ouders het geld niet hebben om voor hun kindje te zorgen, omdat het tienerouders heeft, omdat de ouders studeren etc. Ook dit is een project van Doingoood.

We konden met de Nederlandse eigenaresse van het project meerijden, dus dat was super fijn! Vandaag even geen Boda Boda en Matatu avontuur voor ons! Allemaal Muzungu's (witte mensen) in één auto... dat was voor de Oegandezen ook best een soort belevenis!Wat doe je onderweg een hoop indrukken op zeg... ik kan er maar niet over uit! Koeien op de weg, vrouwen met tonnen op hun hoofd, auto's/ Matatus/ Boda Boda's/ bussen/ vrachtwagens alles rijdt kriskras door elkaar en 3 breed terwijl het maar een weg is die bedoeld is voor 1 breed, de armoede en winkeltjes langs de weg en ga zo maar door... Onderweg ook een hoop potholes (enorme gaten in de weg) tegengekomen en de gevaarlijkste rotonde van Kampala overgestoken! Alles is indrukwekkend... gewoon met geen woorden te omschrijven! Na een uurtje aangekomen bij het project en daar werden wij warm onthaald door de medewerkers van daar. Op dit moment vangen zij 11 kinderen op (de jongste is 4 maanden en de oudste is 2 jaar).

Een kleine rondleiding gekregen door het gebouwtje en kennisgemaakt met alle kids.... wat een schatjes en wat een verhalen!! Wat hebben die kids al een hoop meegemaakt in hun jonge leventje! Wederom was dit weer een enorme indruk!

Vervolgens even de kids wat extra knuffels (want dat is gewoon wat ze verdienen) gegeven en wat flesjes gegeven... het liefst zou ik ze allemaal meenemen naar huis, maar helaas is dat niet mogelijk!

Tijdens het geven van de flesjes heeft er nog een baby lekker over mij heen gespuugd... super chill (not)!

De kids (zowel de baby's als de peuters) waren direct verslaafd aan onze telefoons... de kinderen zagen namelijk zichzelf in het zwarte beeldscherm.. dat vonden zij helemaal geweldig en moesten er de hele tijd heel hard om lachen en dat toverde dan bij mij ook weer een glimlach op mijn gezicht! Een glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft.... (hé, dat zinnetje komt mij bekend voor.......)

Er was ook een vader om even met zijn kleine baby'tje te knuffelen en een flesje te geven... daar raakte ik wel een beetje van ontroert! Die vader had zoveel liefde in zich voor zijn zoontje, maar heeft op dit moment gewoon niet de middelen om voor zijn zoontje te kunnen zorgen.... hoe erg is dat????

Toen de kids lekker in bed lagen om een middagdutje te doen hebben wij, de volunteers, de kleding uitgezocht en de kast schoongemaakt. Wat een hoop kleren hebben zij voor de kids.... de spullen die wij uitgezocht hadden, bleven op het project en de overige kleren gingen naar de ouders van de kinderen toe voor als de kinderen weer naar huis kunnen.

Toen de kids weer wakker waren, kregen zij lekker te eten... Matoke (gekookte banaan) met een soort plakrijst gekookt in bananen bladeren en een soort spinazie.... een echte Oegandeze maaltijd. Dit konden wij natuurlijk niet laten staan... het was (op hier en daar een hapje zand na) best lekker... vooral de Matoke... dat smaakt eigenlijk gewoon naar een soort aardappelpuree.

Later nog wat met de kids geknuffeld, gespeeld en flesjes gegeven en toen was het rond 4 uur weer tijd om richting "huis" te gaan.

Over 2 weken (eind oktober) gaat dit project verhuizen naar ons project en krijgen ze daar een fantastisch nieuw, mooi, groot en schoon gebouw tot hun beschikking... Stiekem hoop ik dat ik de laatste 2,5 weken van mijn LifeTime-Experience XL kan doorbrengen bij deze fantastische kindjes! Ook zij verdienen liefde......

's Avonds lekker rustig aan gedaan en met een bakkie thee en wat kruidnootjes op de bank lekker zitten kletsen met Sharon, Emmy en Monique.

Ik heb echt een FANTASTISCHE dag gehad en ben weer uitgeput van alle indrukken, dus wederom...... oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker!

Eerste dag in de klas

Vandaag (eigenlijk gisteren, hihi) was het dan zover... de dag waar ik als maanden op gewacht had, mijn eerste dag op het project bij de kids in de klas... zoals gisteren al geschreven, is mijn plekje voor de komende 6 weken in P2. Daar zitten de kids van 6 tot 8 ongeveer.

De kennismaking was een beetje ongemakkelijk, want waar ik zeker wist dat gisteren al kennisgemaakt had met de juf en de kinderen, wist de juf daar helemaal niks meer van en zei ze dat ze mij nog nooit gezien had....

Na de kennismaking ging voor de kinderen de dag beginnen! Eerst met het zingen van wat liedjes... ook het liedje "read you're Bible pray every day"... Toevallig kende die ik al van één van mijn stages in Nederland en kon in die meezingen!

De kinderen kregen les in taal, rekenen, godsdienst en Engels. Tussen de les van Engels en Godsdienst was de juf ineens verdwenen (schijnt vaker te gebeuren) en was ik alleen met de kinderen in de klas... maar wat gaan die doen op het moment dat er een nieuwe "Mzungu aunty" (ja, zo noemen de kinderen je hier) voor de klas staat.... juist.... dan ga je die uitproberen! Nou, dat hebben ze zeker gedaan... ze schreeuwden en de gummen, potloden en linialen vlogen door de lucht! Eerst wilde ik niks doen, maar toen ook alles door de lucht ging vliegen, werd het wel een beetje gevaarlijk.... dus moest ik wel ingrijpen! Dus ik ben heel stoer voor de klas gaan staan en heb aan de kinderen gevraagd of zij wat Nederlands wilde leren..... en dat vonden ze natuurlijk helemaal FANTASTISCH!! "Hoe gaat het?", "Wat is jouw naam?", "Mijn naam is...." etc. Toen had ik ze om mijn vinger gebonden en toen ik vervolgens even niet meer wist wat ik moest doen, kwam gelukkig de juf weer binnen... mijn redding!

Na schooltijd nog even met een meisje blijven zitten... super schattig! Die wilde wel blond haar hebben (ze hebben hier allemaal heel kort zwart kroeshaar) en aangezien ik het heb en er een aantal losse haren op mijn broek zaten en aan mijn shirtje hingen, bedacht zij dat ze ze wel op haar eigen hoofd kon plakken en kon bewaren in haar rokzak.... echt super schattig!

De taalbarrière met de leerkracht was wel een beetje awkward... ik spreek echt op zijn Nederlands Engels en de juf spreekt echt op zijn Oegandees Engels... dus dat moet nog even gesmeerd worden, maar ook dat treintje gaat vast vanzelf lopen!

Daarna lekker naar "huis" gegaan, lekker gezond instant noodles gegeten, theetje gedaan en even met de andere meiden gekletst en lekker vroeg naar bed gegaan!

Eerste dag in Oeganda!

Na een onrustige en korte nacht (veel wakker en keiharde regenbuien.... ja ja... ik moet weer precies midden in het regenseizoen naar Oeganda, Haha) ging om 7 uur de wekker! Gezellig even met z'n viertjes ontbijten (2 geroosterde boterhammen mer pure chocopasta en een kopje thee) en Monique, Sharon en Emmy gingen naar hun project en ik zou om 10 uur opgehaald worden door Ritah (Oegandeze coördinator vanuit Doingoood) om kennis te maken met de stad Kampala.... Dat werd 10.45 uur... geen punt, ik heb ten slotte toch ook een beetje vakantie... relax and take it easy is het motto in Oeganda!

Toen Ritah aangekomen was, hebben we eerst een tijdje zitten kletsen over wat Doingoood voor een organisatie is en wat zij voor goed werk doen hier in Afrakia, wat ik graag zou willen doen en wat de planning is van vandaag! Vervolgens heb ik kennis gemaakt met de Oegandeze directeuren van het project... best een beetje spannend, hihi! Toen ik vertelde dat ik graag met de kleintjes wilde werken in het onderwijs konden we direct wel even kennismaken met de klas P2 (P1 zijn de kleinste en P6 de grootste van de Primary school) en juf. Dat was best een beetje een awkward moment... maar ook wel leuk... ik kwam de klas binnen en alle kinderen gingen staan en zeiden in koor: "welcome in our class, our visitor". Hierna heb ik mij even heel kort voorgesteld aan de juf en de kinderen en toen moesten we er echt aan gaan geloven.... in de stromende regen op de boda boda (populair vervoersmiddel in Oeganda; een soort brommer die gebruit wordt als taxi)...... :-(

Gelukkig kwamen we de taxichauffeur tegen die mij ook heeft opgehaald van het vliegveld en hij vond het onverantwoord om ons op de boda boda te laten gaan, dus zou hij ons wegbrengen naar The Mainroad en vanaf daar zouden we met de Matatu (een busje dat gebruikt wordt als taxi) verdergaan. Zo gezegd, zo gedaan! Echter was de weg zo nat en glibberig dat we zelfs met de auto gingen glijden en drie verschillende wegen moesten proberen... maar drie keer is scheepsrecht en uiteindelijk veilig en wel aangekomen bij The Mainroad. Daar de matatu gepakt naar het winkelcentrum... wat een chaos is het in het verkeer... iedereen schiet maar links en rechts langs elkaar heen en doet maar wat... maar eigenlijk is het echt niet met woorden te omschrijven wat er allemaal gebeurd! Je bent in ieder geval heeeeel blij als je veilig aankomt op de juiste bestemming :-) Eenmaal bij het winkelcentrum aangekomen, gingen we geld pinnen... 300.000 Oegandeze Shillings... voelde mij toch een soort van miljonair met zoveel geld op zak (ookal heeft het maar een waarde van ongeveer €90)! Vervolgens Oegandeze simkaart aangeschaft (ja ja nu hoor ik er pas echt bij xD) en even naar de supermarkt geweest... Nu maar weer op naar "huis" (gelukkig was het weer een stuk opgeknapt) met de matatu en (nu moest ik er echt aan geloven) de boda boda... spannend! Wat een ervaring is dat...... echt niet met woorden te omschrijven, maar dat ik blij was weer veilig "thuis" te zijn, was een feit!

's Avonds zouden we gaan eten met alle vrijwilligers van Doingoood op dit moment in Oeganda in een mediteraans resaturant in de stad.... dus eerst weer met de boda boda en de matatu en als afsluiter nog een stukje op de boda boda. Helaas stond er een enorme file. Na 19.00 uur vindt Doingoood het niet meer verantwoord om op de boda boda te gaan, omdat het dan al donker is en druk op de weg ect. Maar we moesten wel... nou we hebben het geweten.... levensgevaarlijk.... ik dacht echt "dit is het moment om dag te zeggen"... met 50km/h kris kras door het verkeer in de files etc..... WAT een ervaring, dit ga ik niet snel weer vergeten! Onderweg elkaar nog kwijtgeraakt en was ik in m'n eentje over..... uiteindelijk elkaar gelukkig weer teruggevonden toen we bijna bij het restaurant waren! Daar konden we even lekker uitrusten en langzaamaan alle adrenaline weer laten zakken! Gezellig gekletst met iedereen en rond 00.00 uur weer richting "huis" gegaan, maar dit keer veilig met de taxi!

Kortom, het was een zeer drukke dag met mega veel indrukken? Dus........

Oogjes dicht en snaveltjes toe... slaap lekker!