DINSDAG 25 OKTOBER:

Vandaag was de eerste dag van mijn mama in Oeganda en de wekker ging dan ook om half 8. Voor mij was dat uitslapen, want normaal gaat de wekker om 7 uur... was best even lekker!

Ik een dagje niet in de klas bij de kids, omdat ik graag mama zelf wilde laten zien waar we zitten en hoe alles hier een beetje gaat, in het naar mijn ogen fantastische Oeganda...

Rond half 10 arriveerde Ritah en na een kort kennismakingsgesprekje tussen haar en mijn moeder moesten de helmen gepakt worden en 'sprongen' we op de boda boda (leuk weetje; boda betekent zadel in het Lugandees) en de matatu om naar Kampala te gaan. Ineens herinnerde ik mij weer hoe spannend en chaos ik het de eerste keer vond (inmiddels alweer 3 weken geleden... wat vliegt de tijd!) en hoe vanzelfsprekend het nu eigenlijk allemaal al is geworden... Voel mij al helemaal thuis hier! Ookal is de boda boda nog steeds niet mijn beste vriend en denk ik dat het ook lastig wordt om die band nog op te bouwen...

Na 1.5 uur openbaar vervoer aangekomen in Kampala. Nu het volgende obstakel... een enorme drukke weg oversteken! Na 15 minuten wachten toch maar, met gevaar voor eigen leven, ons een soort van voor de auto's, vrachtwagens, fietsen, matatu's en boda boda's gegooid! Zelfs oversteken is hier een hele belevenis...

Na de officiële dingen zoals, een simkaart kopen en geld halen, verliet Ritah ons weer en gingen wij lekker lunchen bij het beste lunchrestaurant van Oeganda, Javas! Allebei een lekkere halve liter verse jus d'orange en een tonijnsandwich! We hadden het allemaal makkelijk kunnen delen, maar ach... we zijn hier maar 1 keer samen en we moeten er dus een feestje van maken! Het was echt verukkelijk!

Na het eten moesten wij zelf de weg weer terugvinden met de matatu en de boda boda... das ook best wel even een dingetje! Eerst een stuk met de matatu, dan overstappen op een andere matatu. Op die plek waar je over moet stappen, staan echt 50 matatu's kris kras door elkaar en je denkt echt dat er geen enkele logica in zit, maar als je dan tegen iemand zegt dat je naar Namugongo moet, kunnrn ze je precies aanwijzen welke matatu je moet hebben. Dus gelukkig zaten wij ook weer veilig en wel in de goede matatu. Naast ons kwam een troste jonge moeder zitten met haar kleine baby'tje die heerlijk vredig lag te slapen gewikkeld in allerlei dikke doeken... terwijl bij ons het zweet over ons hele lichaam liep!

Gelukkig vonden we in een keer de weg terug en was het om 6 uur tijd om Asnas (de keukenkoningin) te helpen met het serveren van het diner voor de 600 kids op het project. Posho met beans en soup stond er vanavond wederom op het menu. Jaap en ik gingen opscheppen en mama ging de bordjes aangeven aan de kids. Tegen alle kids werd er "eetsmakelijk" gezegd en ze moesten er allemaal om lachen.. ze hadden er nog nooit van gehoord! Wanneer mama nu (dagen later) over het project loopt, wordt er continue "eetsmakelijk" tegen haar gezegd.. super leuk!

Na het eten was er voor de primary school "de feestkerk". Lekker zingen en lekker dansen... heel leuk om naar de kids te kijken en natuurlijk zelf ook een dansje met hen mee te wagen! Wat kunnen die kids dansen zeg... ik denk echt dat zij dansend hun moeder uitgekomen zijn! Na afloop van een liedje besloot mama te gaan fluiten op haar vingers... de kids vonden het fantastisch en probeerden het ook, maar tot nu toe met niet zoveel resultaat.

Na "de feestkerk" lekker eten, douchen en naar bed!

VRIJDAG 28 OKTOBER:

Vandaag wederom een dagje geen klas, want vandaag stond het verhuizen van de baby's en peuters van Nafasi Welfare Home naar hun nieuwe huis op het programma. Ook zij komen op het Children Welfare Mission project.

Om half 9 werden wij opgehaald door Moses en vertrokken we naar de oude Nafasi om vervolgens met baby's en peuters weer terug te keren.

Rond half 10 daar aangekomen, kregen we direct kinderen op schoot geworpen en de laatste dingen werden ingepakt door de caregivers! De auto met de kleinste kids en de vrachtwagen met de inboedel was al vroeg op de ochtend richting het nieuwe huis gegaan, dus wij kregen de iets grotere baby's en de 2 peuters mee.

Na wat rondjes te hebben gelopen, wat boekjes te hebben gelezen met de kids en wat knuffels te hebben gegeven... Rond half 11 weer in de auto, maar dit keer met allemaal kleine zenuwachtige kids op schoot. De meesten hebben nog nooit in een auto gezeten en wisten echt niet wat hen te wachten stond. Ik had de peuterpuberende jongeman op schoot. Heel even een beetje huilen, vol spanning naar buiten kijken en daarna lagen ze allemaal vredig schaapjes te tellen op schoot.

Na ongeveer een uurtje rijden met de kids aangekomen bij hun nieuwe huis, ookal kunnen ze hopelijk snel weer terug naar hun familie! Na aankomst de kids in hun bedje gelegd (die stonden allemaal al opgemaakt op hen te wachten) en kon voor ons het schoonmaken en inrichten beginnen. Kasten, banken, kinderstoelen, tafels, stoelen, speelgoed... kortom het hele interieur hebben we in onze handen gehad.

Oegandezen kunnen niet altijd even logisch nadenken. Zo hadden zij bijvoorbeeld de boks voor de kids bij een raam gezet waardoor er de hele dag de volle zon inschijnt... niet zo handig dus! Hadden wij hem verplaatst en komen we een halfuurtje later weer terug, staat die boks weer in de volle zon! Maarja... zij moeten erin werken en het moet voor hen "logisch" zijn, dus we moeten natuurlijk wel met hen meegaan.

Nadat we even thuis geluncht hadden weer terug naar Nafasi gegaan om de kids eten te geven, te knuffelen, te wassen, schone kleren aan te trekken en weer lekker in hun bedje te leggen. Wat zijn de 2 peuters toch héérlijke mannetjes (eigenlijk allemaal hoor)... die wil je echt gewoon meenemen naar huis en je kan je echt niet voorstellen dat niemand hen "wil" hebben! Het enige wat zij eigenlijk zouden moeten doen op deze leeftijd, is zich laten knuffelen, maar dat is er voor hen niet bij. Echt zielig wat al deze kids al allemaal hebben meegemaakt in hun jonge leventje! Als ik eraan denk, krijg ik een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen...... Het zijn allemaal "kleine strijders" (liedje van Babette van Veen). Dit liedje vond ik voordat ik hiernaartoe ging al super mooi, maar heeft na dit hele avontuur nog veel meer betekenis gekregen.

Nadat alle kids weer lekker op bed lagen te slapen, gingen wij ook moe, maar zeer voldaan op naar huis.

Na 4 weken samen in een huis te hebben gewoond en veel met elkaar gedeeld te hebben, ging (Monkey van het eerste uur) Monique vandaag naar huis. Heel jammer... want het is bijzonder hoe je in zo'n korte tijd zo'n goede band met elkaar kan krijgen zonder dat je elkaar voor dit grote avontuur kende. Goede reis en tot snel, lieve Monique!

's Avonds lekker rustig aangedaan en optijd naar bed gegaan.

ZATERDAG 29 OKTOBER:

Yess... vandaag hadden we, na weer een weekje hard werken, lekker weekend!

's Morgens werden Sharon, Emmy, Mirjam en Jaap opgehaald door een taxi voor een weekendje Jinja. Wij (Peter en Marianne, Anouk, mama en ik) bleven achter en moesten onszelf gaan vermaken... Dus op naar de craftmarket! Voor mij was het de derde keer en ik zou dus de weg wel moeten weten.. we kwamen ook echt een heel eind (zelfs met mijn richtingsgevoel)!

Tussendoor nog even gestopt bij Javas voor een overheerlijke verse jus d'orange en een tonijnsandwich. Daar zaten we bij een Oegandees aan tafel die voor zaken een aantal keren naar Nederland geweest was en hem was opgevallen dat wij in Nederland allemaal rijk zijn... stiekem wist ik natuurlijk wel dat zij zo denken over ons, maar elke keer dat je het hoort is het toch een beetje raar... want in hun ogen zijn wij het natuurlijk ook, maar wij weten wel beter! Maar om hen dat uit te leggen, is een soort van onmogelijk!

Na de heerlijke lunch doorgegaan naar de craftmarket met de matatu... beetje teveel betaald, want het was maar een heel klein stukje! We hebben 1500 Ugandese Shillings betaald... dat is omgerekend €0,38 cent.. ongeveer niks dus, maar voor hen een hoop geld! Dat gunnen we hen dus maar ook!

Eenmaal op de craftmarket hoor je direct om je heen "welcome my sister, have a look inside!", "welcome my friend, come to have a look inside!"... dan ben ik eigenlijk direct een soort van genezen er er klaar mee! Maar toch wil je natuurlijk wat spulletjes kijken en kopen, dus neem je het toch maar voor lief! En als je dan in een winkeltje ben en je laat je oog maar ergens opvallen, springen ze op en halen ze hun hele winkel voor je overhoop... best echt heel irritant!

Eind van de middag teruggegaan en daar hebben we een hele tijd over gedaan... heeeeeeeeel veel file! Onderweg nog even gestopt voor de boodschappen en om wat geld te pinnen... het geld gaat helaas harder dan ik dacht! In de supermarkt ook linialen, puntenslijpers en gummen gekocht voor in de klas. Ik had de juf gezegd dat ik voor op elke tafel een tonnetje zou maken met een liniaal, puntenslijper en een gum erin. Dit omdat de kids soms een halfuir zitten te wachten op een gum of zo.

Kampala is eigenlijk best een vieze gore stinkstad... het ziet er zwart van de smok! Maar ach... het is en blijft Afrika! Dat is juist ook wel weer de charme van de grote stad.

Vanaf de supermarkt in een matatu gegaan en toen we eigenlijk uit moesten stappen, en verder moesten gaan op de boda boda, zei de chauffeur dat hij wel verder kon rijden naar het project... Hij gooide de mensen die er ook inzaten eruit, een goede prijsafspraak gemaakt (dachten we) en het was voor ons super fijn, want dan hoefde we niet met boodschappen voor een huishouden met 9 volwassenen op de boda boda. Eenmaal aangekomen bij het project had de helft van ons gepast geld gegeven en een aantal moesten wisselgeld terugkrijgen, maar dat kregen ze niet... met een heel opstootje tot gevolg! Allerlei Oegandezen van het project kwamen zich er ook mee bemoeien en uiteindelijk stapte ze allebei in en reden ze weg, terwijl wij verbolgen achterbleven!

Aan het eind van de middag lekker een tijdje creatief bezig geweest voor de tonnetjes in de klas... Pringle bussen doorgezaagd met een mes, beplakt met papier en zelfklevende plastic folie en de linialen, gummen en puntenslijpers erin! Ik ben benieuwd hoelang ze meegaan... ik hoop in ieder geval totdat ik wegben!

's Avonds lekker met een colaatje en wat chipjes op de veranda gezeten en lekker gekletst!

ZONDAG 30 OKTOBER:

Vanmorgen ging de wekker, jawel op onze vrije zondag, wederom om 7 uur om vervolgens om 8 uur in de kerk te zitten! Vandaag was er een soort "feestkerk" voor P7 (staat gelijk bij ons aan groep 8; schoolverlaters). Zij zouden gaan beginnen aan hun examens en om hen kracht in te stralen, werd deze kerkdienst aan hen gewijd... ze zongen, dansten, beden en alle kinderen kregen een bijbel uit de handen van Matthijs Piet en zijn vrouw (Nederlandse opstichters van dit project). Ik ben nu al een aantal keren in de kerk geweest hier en vind het toch echt iedere keer weer indrukwekkend hoe de kids zoveel hoop en goeds kunnen halen uit het geloof. Ze hebben (bijna) allemaal een rottige periode gehad en zijn beide ouders verloren... sommigen door ziekte, maar sommige kinderen hebben ook hun ouders vermoord zien worden... Hoe erg is dat?! Dat zou ik mij gewoon niet eens voor kunnen stellen... en als ik er over nadenk, word ik echt helemaal niet goed!

Na de kerk even naar huis gegaan en even lekker niks gedaan... heb ik ook echt weleens behoefte aan hier met alle drukte om je heen en alle indrukken die je opdoet en zoals hierboven ook al gezegd; de verhalen van de kinderen! Daar heb je echt even de tijd en ruimte voor nodig om dat te verwerken...

Na de lunch vol goede moed lekker even een middagje baby's geknuffeld en met peuters gespeeld bij Nafasi. Wat zijn het toch een schatjes allemaal! Het liefst zou ik ze allemaal meenemen naar huis, maar helaas los je daar niet alle problemen mee op... Het enige wat wij kunnen doen is hen, de tijd dat wij er zijn, een hoop knuffels geven en goed voor hen zorgen en hen daarmee laten merken dat zij er ook echt toe doen in deze wereld... de fantastische kleine strijders!

Tijdens eettijd voor de kids waren er een heleboel kids van de primary school en een aantal grote gasten van de secundary school om te helpen. Vooral die grote gasten met die kleine baby'tjes was echt heel aandoenlijk om te zien... wat een liefde hebben die pubers in zich! De baby's hun flesje geven, even lekker knuffelen, rondjes lopen door de gangen en de kids in bed stoppen! De kids van de primary school konden zich vooral zelf even lekker kind voelen (ze moeten heel snel volwassen worden hier) met de duplo en de knuffelbeesten... hele torens werden er gebouwd en de ballen vlogen om je oren!

Aan het eind van de middag gingen we weer naar huis en lekker even relaxen! Wat ik trouwens ook wel een beetje bizar vind, is dat het huis waarin we met z'n allen wonen zo snel als thuis benoemd en ook nog eens zelfs een beetje als thuis voelt! Wat ga ik het hier toch missen als ik straks weer naar huis moet... ik was niet van plan om te huilen bij vertrek, maar ik ben toch wel bang dat het een soort van onvermijdelijk is!

Tijdens het avondeten (hele pittigs currysaus met mijn favoriet...not...; rijst) kwamen de huisgenootjes van Jinja thuis met fantastische verhalen... achteraf had ik misschien toch wel meegewild. Maar ja, we kunnen niet alles en ik heb op deze manier ook een lekker weekend gehad!

Lekker nog een tijdje met elkaar zitten kletsen en een beetje bijtijds naar bed, want morgen worden we weer om 8 uur verwacht in de kerk voor de weekopening... (als ik heel stiekem heel eerlijk ben, is de kerk een van de weinige dingen die ik niet zal missen als ik straks weer naar huis moet).